Η Κωνσταντινούπολη σε ...υψηλές ταχύτητες - μια "γεύση" από το γκραν πρι της F1

Την έχουν χαρακτηρίσει "Αιώνια Πόλη", "πασών των Πόλεων κεφαλή", το "κέντρο των τεσσάρων μερών του κόσμου" και όχι άδικα. Χτισμένη στις δύο πλευρές του Κερατίου Κόλπου, στη νότια είσοδο του στενού πορθμού του Βοσπόρου...






που σε μήκος περίπου 35 χλμ. συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα στο βορρά με τη θάλασσα του Μαρμαρά στο νότο, η Κωνσταντινούπολη αποτελεί τη μοναδική πόλη στον κόσμο που πατά με το ένα πόδι στην Ευρώπη και το άλλο στην Ασία.

Κοιτίδα πολιτισμού, με διαχρονική παρουσία ανά τους αιώνες, αλλά και πόλη των μεγάλων αντιθέσεων, η Κωνσταντινούπολη, αυτή η "πλανεύτρα της Ανατολής", με τα δεκάδες μνημεία, τις πολύχρωμες και πολύβουες αγορές αποτελεί πόλο έλξης για εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο.

Από το 2005, όμως, πολλοί είναι αυτοί που την επισκέπτονται -αρκετή για πολλοστή, ίσως, φορά- για έναν ακόμη λόγο: για να παρακολουθήσουν από κοντά το γκραν πρι της Formula 1. Για ένα τριήμερο, κάθε χρόνο, η Κωνσταντινούπολη γίνεται το επίκεντρο για τους φανατικούς των πολύ μεγάλων ταχυτήτων, αφού φιλοξενεί έναν από τους αγώνες που περιλαμβάνονται στο καλεντάρι της F1.

Σε μια κατάφυτη περιοχή, στην ασιατική πλευρά της πόλης, περίπου 1,5 ώρα από την κεντρική πλατεία Ταξίμ, που βρίσκεται στο ευρωπαϊκό "πόδι" κι έχει χαρακτηριστεί ως η πλατεία που δεν κοιμάται ποτέ, βρίσκεται το F1 Isτanbul Park.

Ένα ολόκληρο χωριό έχει στηθεί γύρω από τη μήκους 5,338 χιλιομέτρων πίστα, που σε αντίθεση με τις περισσότερες πίστες κινείται σε φορά αντίθετη απ' αυτή του ρολογιού, έχει δύσκολες στροφές -"στροφή του διαβόλου" έχουν χαρακτηρίσει πολλοί οδηγοί το σημείο 8- και δύσκολα προσπεράσματα.

Σε σχέδιο του γνωστού Γερμανού αρχιτέκτονα και πολιτικού μηχανικού, Χέρμαν Τίλκε, η πίστα υποδέχθηκε τους πρώτους οδηγούς και τους φανατικούς του σπορ το 2005, με τον Κίμι Ράικονεν να ανεβαίνει στο πρώτο σκαλί του πόντιουμ.

Εκεί, βρεθήκαμε το περασμένο Σαββατοκύριακο για να νιώσουμε την αδρεναλίνη να "χτυπά" κόκκινο και να βιώσουμε από κοντά όλη αυτή την πανηγυρική ατμόσφαιρα, που στήνεται γύρω από την πίστα αλλά και στις εξέδρες. Άλλωστε, ένα πανηγύρι, μια μεγάλη γιορτή είναι η F1, που προσελκύει κόσμο από κάθε γωνιά του κόσμου και καθηλώνει κάθε Κυριακή στους δέκτες τους περισσότερους από 250.000.000 τηλεθεατές.

Με τα εισιτήρια ανά χείρας και ήδη κάθιδροι -από τη μια η ατέλειωτη αναμονή στη γέφυρα που συνδέει Ανατολή και Δύση και από την άλλη ο καυτός ήλιος του καταμεσήμερου- βαδίζουμε, υπό τους ήχους δυνατής μουσικής, από την κεντρική πύλη, μέσα από ένα πολύχρωμο κύμα ανθρώπων διαφόρων εθνικοτήτων, προς τις θέσεις μας.

Ντυμένη με τον "μανδύα" του glamour και της high society, όπως άλλωστε ταιριάζει σε κάθε ακριβό και μάλλον …κυριλάτο σπορ, η F1 τα έχει όλα: μυθικά συμβόλαια για τους οδηγούς, εκθαμβωτικά, γρήγορα αυτοκίνητα, ιδιωτικά ελικόπτερα κι αεροπλάνα, που μεταφέρουν τα σημαίνοντα πρόσωπα - τους λεγόμενους VIP's- καλλίγραμμα μοντέλα, αλλά και ό,τι ακριβότερο και πιο γυαλιστερό, υπάρχει.

Αυτή την εικόνα αντικρίσαμε κι εμείς στη γειτονική Κωνσταντινούπολη, με μια δόση, όμως, Ανατολής. Πλάι στους Ισπανούς ταυρομάχους, με τις χρυσοποίκιλτες στολές και τις σημαίες με τα ονόματα του Αλόνσο και του Μάσα, τους Βρετανούς τουρίστες με τη μορφή του Χάμιλτον στη μπλούζα τους και τους πολλούς Ρώσους, Έλληνες, Βούλγαρους και πολίτες άλλων εθνικοτήτων, συναντήσαμε νεαρές, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας Τουρκάλες, με την ισλαμική μαντίλα στο κεφάλι να περιεργάζονται τα αξεσουάρ που πωλούνταν σε τσιμπημένες, κατά γενική ομολογία, τιμές στα διάφορα stands έξω από την πίστα.

Γυρνώντας το βλέμμα στους λόφους γύρω από την πίστα, είδαμε κι ολόκληρες οικογένειες -κυρίως- Τούρκων να έχουν στήσει τα πτυσσόμενα καρεκλάκια και τις ομπρέλες τους στο ύψωμα, δείχνοντας να απολαμβάνουν την όλη ατμόσφαιρα. Ακόμη μια απόδειξη ότι, οι Τούρκοι έχουν "αγκαλιάσει" τη μεγάλη αυτή διοργάνωση που φιλοξενεί η χώρα τους.

Και μπορεί να συναντήσαμε κάποια δυσκολία επικοινωνίας με τη χρήση της αγγλικής γλώσσας, να στριμωχτήκαμε στα στενά καθίσματα της κερκίδας (stand 8) στα προκριματικά του Σαββάτου, να επιλέξαμε την άνεση του... λόφου για τον τελικό της Κυριακής και να δυσανασχετήσαμε με το αφόρητο κυκλοφοριακό, αλλά ο μαγικός ήχος των μονοθεσίων και όλη αυτή η εορταστική ατμόσφαιρα μας έκανε να τα ξεχάσουμε όλα: ακόμη και την ατέλειωτη ώρα αναμονής στην ουρά της εξόδου, για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Μια επιστροφή πολύωρη, με μια γλυκιά, όμως, "γεύση" από το πόντιουμ των νικητών, στο οποίο ανέβηκαν οι Χάμιλτον, Μπάτον και Βέμπερ.