Ελέω Ερνέστο Βαλβέρδε, έχουμε ένα μικρό αφιερωματάκι στην χυλόπιτα. Ίσως έτσι να μετριάσουμε τον "πόνο" κάποιων που το έριξαν από τώρα στην σοδίτσα και το ξυδάκι...ΧΥΛΟΠΙΤΑ: Δεν υπάρχει άνθρωπος στη γη που να μην έχει γευτεί τη γεμάτη, λασπερή γεύση της. Κι αν υπάρχει, ή παντρεύτηκε στα 15 ή έχει ζήσει αποστειρωμένα σαν σε θερμοκήπιο. Η λέξη χυλόπιτα οφείλει την καταγωγή της στα ελληνικά σπιτικά της Σμύρνης και της Πόλης των αρχών του 20ού αιώνα. Τότε όταν έκαναν προξενιά καλούσαν τον υποψήφιο γαμπρό στο σπίτι, όπου συνήθως το καλό το φαγητό, το κυριακάτικο, ήταν χυλοπίτες με κρέας. (βλέπε Χρυσικόπουλος, ο γαμπρός βρε παιδιά, όχι το κρέας...)
Οι χυλοπίτες φτιάχνονταν στο χέρι με κόπο και ήταν το γκουρμέ της εποχής, όσο για το κρέας ήταν δυσεύρετο, γι' αυτό και το φαγητό αυτό θεωρείτο κάτι σαν τη σημερινή αστακομακαρονάδα. Αν όλα πήγαιναν καλά, ο δρόμος σύντομα θα οδηγούσε στην εκκλησία, αν όμως το προξενιό στράβωνε, ο γαμπρός με τα μούτρα κατεβασμένα και την καρδιά περιβόλι επέστρεφε σπίτι. (Ο Χρυσικόπουλος όμως θα μείνει κι άλλο εκεί, μία και έχει ... καβάτζα κόουτς)
Τότε, όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι που λέγονται συγγενείς και φίλοι (άλλοι τους λένε "άνθρωποι της ΠΑΕ"), τον παρηγορούσαν (κάνοντας συγχρόνως και την πλάκα τους ...) λέγοντας, "έλα, δεν είναι και το τέλος του κόσμου, άσε που έφαγες και τις χυλοπίτες τυχερέ!"
Με τον καιρό οι χυλοπίτες παραφράστηκαν σε χυλόπιτα, η οποία έγινε το σύμβολο της ερωτικής απόρριψης. Όμως, η χυλόπιτα (σε μικρές ποσότητες!) είναι ένα ιδιαίτερα δυναμωτικό πιάτο. Το μικρές ποσότητες να τονιστεί παρακαλώ, γιατί μετά χαρακτηρίζεσαι και έχουμε πει πολλές φορές ότι δεν θα κάνουμε αυτή τη δουλειά κάθε καλοκαίρι...
Χάρη στη χυλόπιτα ο άνθρωπος ωριμάζει, γίνεται πιο ολοκληρωμένος, βελτιώνεται, αποκτά τα δικά του πρότυπα, μαθαίνει να ζει στην πραγματικότητα και να αγαπά τον εαυτό του με τα ελαττώματά του... Γιατί όπως λέει και ένα άσμα, "σ' όσους αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε!"
χαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήθεϊκό...