Δεύτερη ζωή!

Γεννήθηκε Πρωταπριλιά. Χάρισε στην Σλοβακία το πιο όμορφο ψέμα κι έκανε τους Ιταλούς να ελπίζουν πως είναι ψέματα. Οπως παρουσιάζει το gazzetta.gr, ο Ρόμπερτ Βίτεκ δεν έγινε γνωστός τώρα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ήταν από τα 17 του χρόνια...






Στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου δεν μπορούσε να είναι εκείνος που ήθελε. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορούσε καν να είναι «παρών». Ήταν ένας τραυματισμός που θα τον κρατούσε μακριά από την Εθνική του ομάδα. Ένας από τους πολλούς εκείνους τραυματισμούς, που δεν τον άφησαν να κάνει την καριέρα που του έπρεπε. Η ατυχία πάντα τον συναντούσε στις καλύτερες στιγμές του: Όταν ήταν έτοιμος να πάει στη Ρεάλ, όταν έκανε τη καλύτερη σεζόν του στη Νυρεμβέργη, ακόμα και το προηγούμενο διάστημα πριν ξεκινήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Εκείνο, όμως, δεν θα το έχανε με τίποτα...

Πατίνια αντί για... τάπες!

Στη Σλοβακία το ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ το πιο δημοφιλές σπορ. Τουλάχιστον, μέχρι να αρχίσει το φετινό μουντιάλ. Ο Ρόμπερτ Βίτεκ πάντα ένιωθε ότι θα έχει την αμφιβολία αν είχε πάρει τη σωστή απόφαση. Τουλάχιστον, μέχρι το εναρκτήριο ματς του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η πρώτη του ενασχόληση, όπως και των περισσότερων παιδιών στην Σλοβακία, δεν είχε σχέση με ποδοσφαιρικά παπούτσια και τάπες. Είχε με πάγο και πατίνια. Εκπληκτικός στο skating, σκέφτηκε να ακολουθήσει τα βήματα του αδελφού, που ασχολείτο με το χόκεϊ επί πάγου.

«Έφτασε κάποια στιγμή που έπρεπε να αποφασίσω. Ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο. Αλλά στο χόκεϊ ήμασταν παγκόσμιοι πρωταθλητές...». Η απόφαση, εντέλει, λήφθηκε και οι γονείς του θα τον υποστήριζαν όσο και το έτερο μέλος της οικογένειας που είχε ακολουθήσει το χόκεϊ. «Ξυπνούσαν στις 4 και 5 το πρωί για να με πηγαίνουν στην προπόνηση. Και δεν μιλάμε για κάτι που κράτησε μερικές εβδομάδες, αλλά χρόνια!».

Ο Ρόμπερτ Βίτεκ δεν έμεινε πάντα πιστός στο ποδόσφαιρο. Ο προπονητής του δεν του έδινε τη σημασία που θα ήθελε και λίγο πριν κλείσει τα δέκα του χρόνια, σκέφτηκε να επιστρέψει στο χόκεϊ. Να βάλει ξανά τα πατίνια του και να τρέξει στον πάγο. Ο πατέρας του συνέστησε να μην αλλάξει τίποτα. Και αποδείχθηκε σοφός. «Όταν πια έφτασα 14 είχα μόνο μια σκέψη στο μυαλό μου: Να γίνω επαγγελματίας!». Τρία χρόνια αργότερα θα γνώριζε τις δύο πλευρές του επαγγελματικού αθλητισμού. Από τη μία η ευκαιρία για καταξίωση, απ' την άλλη η ατυχία.

Μια λάθος στροφή...

Λεπτομέρειες, θα πει κάποιος. Οι καλοί δεν χάνονται, μπορεί να είναι ο αντίλογος. Για ένα παιδί 17 ετών, όμως, μια τέτοια χαμένη ευκαιρία θα σημάδευε την μετέπειτα καριέρα του. Ο Ρόμπερτ Βίτεκ βρέθηκε στο στόχαστρο της Ρεάλ, που τον εντόπισε στην Εθνική Σλοβακία κάτω των 17 ετών και συμφώνησε με την Σλόβαν Μπρατισλάβα, στην οποία είχε ξεκινήσει την επαγγελματική του καριέρα. «Όλα έγιναν σε απόλυτη μυστικότητα, ελάχιστοι το γνώριζαν», αποκάλυψε σε συνέντευξή του λίγα χρόνια μετά κι ενώ το όνειρο είχε πια σβήσει. Ο λόγος; Μια ρήξη συνδέσμων στο γόνατό του ανάγκασε τη Ρεάλ να κάνει πίσω για έναν από τους πιο ταλαντούχους επιθετικούς εκείνων των χρόνων.

«Πληγώθηκα. Σκέφτηκα να τα παρατήσω», διηγείται ο 28χρονος επιθετικός, που για μερικά χρόνια ακόμα παρέμεινε στο στόχαστρο της «βασίλισσας της Ευρώπης». «Μου τηλεφωνούσαν δυο-τρεις φορές το μήνα, με παρακολουθούσαν. Ωστόσο, σταδιακά το ενδιαφέρον ατόνισε». Ο Ρόμπερτ Βίτεκ έμεινε στη Μπρατισλάβα για να παλέψει για μια καινούργια καριέρα. Ίσως λιγότερο ονειρική και πιο ρεαλιστική. Αξιοπρεπής.

Η δεύτερη ευκαιρία...

Μετά από 101 εμφανίσεις στο σλοβακικό πρωτάθλημα, την καθιέρωσή του από τα 19 του χρόνια στη μεγάλη Εθνική της χώρας και μετά από 47 γκολ, ήρθε το επόμενο βήμα. Δεν ήταν το ίδιο φανταχτερό με τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά ήταν ένα βήμα. Η Νυρεμβέργη θα τον αποκτήσει το καλοκαίρι του 2003 και μαζί της θα αποκτήσει τον επόμενο χρόνο το δικαίωμα να παίξει στην Bundesliga. Με εννέα γκολ σε 27 ματς βοήθησε τη γερμανική ομάδα να ανέβει κατηγορία , όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Στην πρώτη του σεζόν στη μεγάλη κατηγορία πέτυχε μόλις έξι γκολ, για να κάνει το μεγάλο come back τη σεζόν 2005-06.

Σκόραρε 16 φορές σε 30 ματς και προσέλκυσε κι άλλες γερμανικές ομάδες, όπως το Αμβούργο και η Στουτγάρδη, ενώ η Ντιναμό Κιέβου πρόσφερε 10 εκ. ευρώ για να τον αποκτήσει. Αποτέλεσε, μάλιστα, φαινόμενο για το γερμανικό πρωτάθλημα, όταν σε τρεις αγωνιστικές τον Μάρτιο του 2006 πέτυχε οκτώ γκολ (!!), στα οποία έγραψε ιστορία με δύο συνεχόμενα χατ-τρικ. Τότε ήταν που βρισκόταν και πάλι στο δρόμο για την καταξίωση. Αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης στη Σλοβακία και παράλληλα ένα γκολ επί της Γαλλίας στο Παρίσι (η Σλοβακία κέρδισε 2-1 σε φιλικό ματς), του άνοιξε τα σύνορα. Δύο χρόνια μετά, οι Γερμανοί θα τον πουλούσαν στη Λιλ με 5,5 εκ. ευρώ. Είχε προηγηθεί ένας ακόμα τραυματισμός, πάνω στην καλύτερη στιγμή του.

Στη Γαλλία δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί όπως θα ήθελε. Δεν κατάφερε να εξοικειωθεί με τη γλώσσα, λέγοντας πως η ομάδα δεν του παρείχε αρκετά μαθήματα και δεν κατάφερε να τα... βρει ούτε με τον τρόπο παιχνιδιού. Σε 26 ματς του γαλλικού πρωταθλήματος σκόραρε μόλις έξι φορές και το ξεκίνημα της επόμενης σεζόν τον βρήκε σε ακόμα χειρότερη κατάσταση. Είχε παίξει σε 12 αγώνες πρωταθλήματος και είχε σκοράρει τρεις φορές, πριν αποφασίσει να αφήσει τη Γαλλία για να σώσει το... μουντιάλ. Στην Ανκαραγκουτσού το κατάφερε, με πέντε γκολ σε 12 ματς και παρότι ένας τραυματισμός κόντεψε να τον αφήσει εκτός της πρεμιέρας, εκείνος δεν θα το έχανε με τίποτα.

«Ονειρεύομαι να σκοράρω στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Μετά, ίσως δεχτώ και πρόταση από κάποια μεγάλη ομάδα της Ευρώπης». Μετά το πρώτο του γκολ με τη Νέα Ζηλανδία, η τουρκική ομάδα έσπευσε να τον αγοράσει με 2,3 εκ. ευρώ. Η αξία του αυτή τη στιγμή έχει σίγουρα διπλασιαστεί.

Η οικογένεια... σώζει!

Στη Σλοβακία είναι σταρ. Ήταν από μικρός, έστω κι αν ο υπόλοιπος κόσμος άργησε να τον ανακαλύψει. Κάθε δημόσια εμφάνιση με τη σύζυγό του Πατρίτσια αποτελεί θέμα και οι παπαράτσι τους κυνηγούν. Είτε ψωνίζουν παιχνίδια για τις τρεις κόρες τους, είτε ανταλλάσσουν φιλιά στο δρόμο. Για την Πατρίτσια το επάγγελμά του δεν έπαιξε ρόλο όταν τον γνώρισε, δεν παίζει ούτε τώρα. «Δεν ήξερε ποιος είμαι, όταν ξεκινήσαμε να βγαίνουμε. Λίγο καιρό μετά, βέβαια, της το αποκάλυψα».

Η μόνη στιγμή που σκέφτηκε η Πατρίτσια για τον Ρόμπερτ είναι τώρα που βρίσκεται στην Αφρική. «Φοβούνται πολύ για μένα. Είναι λογικό. Εδώ ακόμα και σε μια διαδρομή ρουτίνας με το λεωφορείο μπορεί κάτι άσχημο να συμβεί», είπε ο Βίτεκ, που άκουσε τη γυναίκα του και τα παιδιά του να κλαίνε στο τηλέφωνο, επειδή δεν υπήρχε επικοινωνία μέσω ίντερνετ. Τις επόμενες μέρες, η κυρία Βίτεκ θα βρίσκεται στη Νότιο Αφρική για να θαυμάζει από κοντά τον άντρα της. Πλέον, γνωρίζει καλά τι δουλειά κάνει. Όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος!
(gazzetta)