1970: Χάθηκε η μπάλα!

Για πρώτη φορά, ένα Παγκόσμιο Κύπελλο φιλοξενείται στο βόρειο τμήμα της Αμερικής. Το Μεξικό αναλαμβάνει την διοργάνωση του το 1970 και παρά τους φόβους για το υψόμετρο και την ανυπόφορη ζέστη...







(καθώς για τηλεοπτικούς λόγους τα παιχνίδια διεξάγονται το μεσημέρι), το θέαμα ήταν τέτοιο που καθιστά εκείνο το τουρνουά ένα από τα πλέον «κλασικά» στην ιστορία του θεσμού.

Κανείς δεν λυπάται με τις απουσίες της Αργεντινής, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ουγγαρίας που δεν τα έχουν καταφέρει στα προκριματικά.

Η Βραζιλία παρουσιάζει την θεαματικότερη ομάδα που είχε ποτέ, με ασύλληπτο επιθετικό ταλέντο που αντικατοπτριζόταν στο παιχνίδι του Πελέ, του Τοστάο, του Ριβελίνο και του Ζαϊρζίνιο.

Η Αγγλία συγκαταλέγεται στα φαβορί, με ένα σύνολο πιο έτοιμο -στα χαρτιά- από αυτό που είχε θριαμβεύσει το 1966, παρότι από εκείνη την ομάδα είχαν παραμείνει μόνο 8 παίκτες.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ιταλία, η Δυτ. Γερμανία και η Ουρουγουάη με βλέψεις να πάνε όσο πιο μακριά γίνεται και το Περού με το Μεξικό να είναι οι ευχάριστες εκπλήξεις της διοργάνωσης, με τις καλύτερες ομάδες που είχαν παρουσιάσει μέχρι τότε.

Γκολ πολλά, αποβολή καμία

Η ΦΙΦΑ θεσπίζει νέους κανόνες: Επιτρέπει πλέον δύο αλλαγές για κάθε ομάδα ενώ για πρώτη φορά οι διαιτητές έχουν το εφόδιο της κίτρινης και της κόκκινης κάρτας.

Προς τέρψιν του Fair Play, τις χρησιμοποίησαν σποραδικά έως καθόλου, αφού κανένας παίκτης δεν αποβλήθηκε σε εκείνη την διοργάνωση!

Στην φάση των ομίλων, τα πράγματα κυλούν μάλλον ήρεμα. Σοβιετική Ένωση και Μεξικό παίρνουν το εισιτήριο από τον Ά όμιλο, αν και για τους διοργανωτές η πρόκριση ήρθε με ανύπαρκτο πέναλτι που μετέτρεψε σε γκολ ο Πένα στο τελευταίο ματς με το Βέλγιο. Ιταλία και Ουρουγουάη «επιβιώνουν» από το δεύτερο γκρουπ, με τους «ατζούρι» να πετυχαίνουν ένα μόλις γκολ σε τρία ματς, αλλά να παίρνουν την πρωτιά.

Το τρίτο γκρουπ φιλοξενεί το μεγάλο παιχνίδι της Βραζιλίας με την Αγγλία που για τον τεχνικό της «σελεσάο» Μάριο Ζαγκάλο και πολλούς άλλους αποτελούσε έναν πρόωρο τελικό. Ένα καταπληκτικό γκολ του Ζαϊρζίνιο δίνει την νίκη στην Βραζιλία με 1-0, το ματς όμως προσφέρει πέρα από όλα τα υπόλοιπα, μια απίστευτη εκτίναξη του Γκόρντον Μπανκς σε κεφαλιά του Πελέ που μένει στην ιστορία ως «η απόκρουση του αιώνα» (φώτο, ΔΕΞΙΑ).

Οι δύο ομάδες παίρνουν μαζί το εισιτήριο για τα προημιτελικά, όμως τα «λιοντάρια» θα κληθούν να αντιμετωπίσουν την Δυτ. Γερμανία που θέλει ρεβάνς για τον τελικό του 1966.

Πρωτιά για Δυτ. Γερμανία

Η ομάδα του Χέλμουτ Σεν δυσκολεύεται πολύ στο πρώτο της παιχνίδι, πέφτοντας πάνω στον εκπληκτικό Μαροκινό γκολκίπερ Αλάλ Κασού, νικά όμως με 2-1.

Με προπονητή τον παγκόσμιο πρωταθλητή του 1958 και του 1962 με την Βραζιλία, Ντιντί, το Περού παρουσιάζει ένα πολύ δυνατό σύνολο αλλά στον «τελικό» της πρώτης θέσης με την Δυτ. Γερμανία, γνωρίζει την ήττα με 3-1 και στα προημιτελικά διασταυρώνεται με τους «καριόκας».

Από την φάση των «8» και έπειτα, ο δείκτης θεάματος εκτοξεύεται. Η Βραζιλία έχει πάρει μπρος και παρά τις αμυντικές αδυναμίες της, προκρίνεται επί του Περού με σκορ 4-2. Το Μεξικό προηγείται της Ιταλίας που τελικά μπαίνει στα ημιτελικά επικρατώντας με 4-1.

Η δραματική επανάληψη του προ 4ετίας τελικού

Με ένα αμφισβητούμενο γκολ του Βίκτορ Εσπαράγκο στο 116’, η Ουρουγουάη αποκλείει την Σοβιετική Ένωση, το μεγάλο ματς όμως είναι αυτό ανάμεσα στην Αγγλία και την Δυτ. Γερμανία. Δίχως τον Γκόρντον Μπανκς που έχει υποστεί τροφική δηλητηρίαση, οι παγκόσμιοι πρωταθλητές προηγούνται με 2-0 και σκέφτονται τα ημιτελικά.

Όμως οι Γερμανοί δεν τα παρατούν ποτέ. Μπεκενμπάουερ και Ούβε Ζέελερ στέλνουν το ματς στην παράταση και εκεί ο πρώτος σκόρερ του τουρνουά, Γκερντ Μίλερ, δίνει την πρόκριση στα «πάντσερ» με 3-2. Σε έναν μυθικό ημιτελικό στο στάδιο «Αζτέκα», η Ιταλία επικρατεί με 4-3 της Δυτ. Γερμανίας και συναντά στον τελικό την Βραζιλία που έχει ξεπεράσει πιο εύκολα το εμπόδιο της Ουρουγουάης (3-1).



Οι «ατζούρι» έχουν τύχη μόνο στο α’ μέρος, όταν με γκολ των Μπονισένια και Πελέ το ματς μένει στο 1-1. Στην επανάληψη όμως, η Βραζιλία πατάει το πόδι στο γκάζι και διαλύει την Ιταλία, φτάνοντας το σκορ στο 4-1. Η «σελεσάο» γίνεται η πρώτη ομάδα που κατακτά τρεις φορές το «Ζιλ Ριμέ» και το κρατά για πάντα δικό της, τουλάχιστον μέχρι να κλαπεί το 1983 από τα γραφεία της CBF στο Ρίο!
(sportdog)